Alle activiteiten vinden plaats onder navolging van de richtlijnen van het RIVM. Dat betekent nog steeds handen wassen en thuis blijven als je ziek bent.

————————————————————————————————–

We gaan weer eten, deze

DONDERDAG IS ER SOEP

Hij staat al een tijdje op onze camping, Durk (nee, niet Dirk). Dat was niet de bedoeling, integendeel -onze camping is geen longstay. Maar zo liep het wel. Slimme vos, die Durk. “Kijk”, zei hij, “ik heb een klein probleem met mijn camper. Die staat nu onhandig stil, ergens langs de weg. Als ik hem nou hierheen sleep, zou jij dat goed vinden…” 
Nee, dat vonden wij niet goed, maar -okayokay, man in nood; wij zijn ook de beroerdste niet; dus toe dan maar. Onder voorwaarde dat die camper binnen een week gerepareerd zou worden. Kon hij weer verder. Durk, nogmaals: wij zijn geen longstay. Dus stond die camper daar binnen een uur. Misschien wat overdreven, maar zeker diezelfde ochtend nog. Of alle troepen al paraat hadden gestaan. Durk blij.

Een week later stond Durk er nog. Hadden inmiddels al een dozijn mannen onder zijn motorkap gekeken. Durk had een neef gebeld, die in de autoverzekeringen zat. Theo had gegluurd, Ahmed; Theo en Ahmed samen; technische jongens. JanMartin, Reinout; iedereen met een beetje verstand van mechaniek was met zijn hoofd in de motor gedoken. Iets met een slangetje, niet moeilijk, maar wel lastig bij te komen. Moet op de brug, die camper. Waarop er ook een brug werd gevonden, tegen een schappelijke prijs, ergens in Marum.

Opgelost. Durk blij. Zou je zeggen. Was ook zo. Maar zonder gevolgen. Dat wil zeggen, het leidde niet tot enige actie. Fijn, zei Durk. Of misschien ook wel niet. Knikte Durk alleen maar vriendelijk en bleef het daarbij.

Een mooie zomer was het op Tuinindestad. Niet te warm, niet te koud, Weinig regen. Alles kwam tot bloei. Er werden tegels gewipt en omgeruild voor planten. Bruiloften en ander feestgedruis op het kampeerveld. Een zomer vol spelende kinderen en concerten op de wei. Zorgeloosheid, we kregen weer kleur op de wangen.

Durk was er bij. Die hele zomer. Koffie? Hm, lekker. Zo hoor je nog eens wat. Waar hij was geboren en opgegroeid (Borculo), waar hij zijn werkende leven had gesleten (bij de vakbond), hoeveel kinderen hij heeft (2 zoons en 1 dochter; waarvan één getrouwd; hm, als ik dat goed heb onthouden) en kleinkinderen (4, maar dat is echt een gok). Losse flarden, in terugkerende gesprekjes. Dat hij jaren aan de drank is geweest, maar nu al langer niet meer. In augustus is hij gefêteerd, bij de AA. Vijfentwintig staat er groots op de medaille, waarmee hij terugkwam van het feest.

Het wordt herfst. Straks sluiten we het water af. Dan zal Durk toch echt moeten verkassen. En dan gaan we hem missen. Waarom, weet ik eigenlijk niet. Omdat hij vriendelijk is. Eigengereid, grappig. Nooit klaagt (behalve nu, omdat het koud wordt). Omdat hij erbij is gaan horen, bij Tuinindestad. Als een oude bank, die al jaren in de woonkamer staat. Al klinkt dat oneerbiedig, een mens is geen meubelstuk immers. En toch is het iets in die vanzelfsprekendheid. Durk is er. Durk is er altijd. Als de appelboom, die wortel heeft geschoten in je voortuin. Kleurt met de seizoenen mee, onopvallend, tot je er naar kijkt. In het voorjaar bijvoorbeeld, de bloesems. Natuurlijk. En dat die dan tot vrucht komen. In de zomer, hoeveel het er zijn, hoe groot. De oogst nu. Zo praat je appelboom, zo praat Durk. Geruststellend.

Durk is een medium, vluchtig als etherische olie. Ongrijpbaar. Hij heeft van alles mee gemaakt en is nog steeds druk met van alles. Al lijkt de richting onduidelijk en speelt zijn leven vooral (ad random) op internet af; want bewegen doet ie niet zoveel. Lichamelijke inspanning is niet zijn ding, zeg maar. Verder dan wat rekken en strekken, komt ie niet. Of, nou ja, hij fiets wel naar het station of ergens anders naar de stad. Maar dat is noodgedwongen, verplicht; omdat hij ergens  MOET zijn -wat dus zelden zo is.

Deze donderdag wordt een keerpunt. We gaan wandelen met Durk. Niet omdat het moet, maar omdat het wél kan. Start om 17.30 stipt. Durk leidt ons rond in het Westpark. Een half uurtje of max een uur, daarna gaan we soep maken. Want eten verbindt.

Lang Leve Durk.

Opgeven kan door te mailen naar Tuinindestad (klik) voor woensdagavond 20 oktober 18.00 uur.  Beslis je laat, bel dan op donderdag (06 51 96 24 63) om te checken of er nog plek is.

————————————————————————————————–

KookMe
vrijdag 22 en/of zaterdag 23 en/of zondag 24 oktober
bij ARTisBOOK

Eind van de de zomer was LeesMe klaar, een kunstenaarsboek met een beperkte oplage. Een ode aan kunstenaar en kok Elles Kiers. Een erg bijzonder boek, omdat het met veel liefde en alle aandacht gemaakt is, met merkbaar resultaat. Bijzonder ook om het verhaal zelf. Elles bedacht in 2010 het Varkensjaar, waarmee ons eten (vlees) uit de anonimiteit werd gehaald. Elles bedacht nog veel meer en zo is de eetbare kunst geboren. Elles zag toen al dat we de binding met ons eten zijn verloren. Dat het dus belangrijk is om in contact te staan met (de) aarde, grond door je vingers te voelen. Weten wat je eet, waarbij weten iets zintuiglijks is, voelen, ruiken, proeven. Elles kan niet meer koken. Daarom is LeesMe gemaakt. Veel van haar recepten zijn verloren geraakt. Daarom is er in vervolg op het boek KookMe, een weekend waarin deelnemers in navolging van Elles samen koken. Op zoek naar haar recepten, de ontbrekende gedeeltes aanvullen; hoe zou Elles dit klaarmaken… en natuurlijk samen eten. Want eten verbindt. Je kan het boek nog kopen (er zijn nog circa 30 exemplaren) en je kan nog deelnemen aan (een deel van het) weekend. Centrale plek is ARTisBOOK, maar je zult zeker ook langskomen bij ons op Tuinindestad, waar de deelnemers hun eten verzamelen. Als je meer wilt weten kun je mailen met Henry Alles, contact via zijn website.

————————————————————————————————–

Wil je al het nieuws nog actueler bijhouden, kijk dan op onze facebookpagina (ook voor de plaatjes). Of meld je aan voor de nieuwsbrief.